Bób

Bób należy do rodziny roślin strączkowych i cechuje się wieloma wartościami odżywczymi.  Cechuje go duża zawartość białka, które może być alternatywą dla białka pochodzenia zwierzęcego. Jest także bardzo bogatym źródłem kwasu foliowego tak potrzebnego w ciąży. 100 g surowego bobu pokrywa bowiem 106% dziennego zapotrzebowania na tę cenną witaminę.

Wartości odżywcze ugotowanego bobu w 100 g
Wartość energetyczna - 110 kcal
Białko ogółem - 7,60  g
Tłuszcz - 0,40  g
Węglowodany - 19,65  g
Błonnik - 5,4  g
Witaminy:
Witamina C – 0,3 mg; Tiamina – 0,097 mg , Ryboflawina – 0,089 mg; Niacyna - 0,711  mg , Kwas pantotenowy - 0,157 mg; Witamina B6  - 0,072 mg, Kwas foliowy -  104 μg; Witamina A – 1 μg; Witamina K - 2,9 μg;

Składniki mineralne:
Wapń – 36 mg; Żelazo – 1,50 mg ; Magnez – 43 mg; Fosfor – 125 mg ; Potas – 268 mg; Sód – 5 mg ; Cynk – 1,01 mg
Wartości lecznicze bobu

Bób ceni  się ze względu na liczne właściwości lecznicze. Bób m.in. wiąże kwasy żółciowe w jelicie grubym, a tym samym obniża stężenie cholesterolu LDL we krwi. Z kolei dzięki dużej zawartości kwasu foliowego może zapobiec wystąpieniu wad rozwojowych u płodu i wspomóc proces leczenia niedokrwistości. Bób polecany jest dla osób cierpiących na choroby układu krążenia. Może być doskonałą alternatywą dla białka pochodzenia zwierzęcego. W 100 g ugotowanego bobu jest aż 7,60 g białka. W związku z tym bób może się znaleźć w diecie m.in. osób cierpiących na choroby układu krążenia, które muszą ograniczyć spożycie bogatego nie tylko w białko, lecz także w niezdrowe nasycone kwasy tłuszczowe mięsa. Ponadto bób ma niską zawartość sodu, jest bogaty w potas oraz rozpuszczalny błonnik, który sprzyja redukcji poziomu cholesterolu we krwi, dzięki czemu reguluje ciśnienie.

Bób jest pomocny w leczeniu zarówno niedokrwistości mikrocytarnej – będącej konsekwencją niedoboru żelaza, jak i i anemii megaloblastycznej spowodowanej niedoborem kwasu foliowego i witaminy B12.
Zarówno żelazo jak i kwas foliowy są niezbędne w procesie produkcji krwinek czerwonych, które są odpowiedzialne za transport tlenu do wszystkich komórek w organizmie. W przypadku obu rodzajów niedokrwistości proces ten ulega zaburzeniu.
Jedna szklanka gotowanego bobu pokrywa aż 44% zalecanego dziennego spożycia kwasu foliowego. W związku z tym, przy jednoczesnym przyjmowaniu odpowiednich dawek witaminy B12 z innych źródeł, skutecznie pomaga w leczeniu anemii megaloblastycznej.
Bóg polecany jest także w chorobie Parkinsona, ponieważ jest on naturalnym źródłem lewodopy – biologicznie aktywnej formy dopaminy (neuroprzekaźnika odpowiedzialnego za przesyłanie impulsów między komórkami nerwowymi). Lewodopa może przechodzić z krwi do mózgu, gdzie jest przetwarzana w brakującą dopaminę, dzięki czemu poprawia sprawność ruchową chorego. Jednak według specjalistów z University of Maryland Medical Center osoby z chorobą Parkinsona, które zażywają tabletki z lewodopą i chcą spożywać bób, powinny najpierw skonsultować się z lekarzem. Badania wykazały, że bób uniemożliwia właściwe wykorzystanie leku, znacząco zwiększając jego stężenie we krwi.

Gotowany bób a odchudzanie.
Gotowany bób w 100 g zawiera niemało, bo aż 110 kcal, jednak dzięki niewielkiej zawartości tłuszczu i sporej ilości rozpuszczalnego błonnika jest jednym z pożądanych składników diety odchudzającej. Bób może pomóc kontrolować wagę, ponieważ spowalnia proces trawienia i na długo daje uczucie sytości. Ponadto jest bogaty w kwas foliowy i witaminy z grupy B – substancje niezbędne do prawidłowego funkcjonowania układu nerwowego. W związku z tym bób pomoże przetrwać kryzys w czasie odchudzania.

Zastosowanie kulinarne bobu
Bób może powodować wzdęcia, dlatego też należy zalać go bardzo gorącą wodą i odstawić  na godzinę. Następnie wylać wodę i ponownie ugotować bób w nowej wodzie, dodając szczyptę soli na koniec gotowania. Bób należy gotować pod przykryciem około 15 minut. 

Bób może być jedzony zarówno na surowo, jak i po ugotowaniu. Młode ziarna można jeść bezpośrednio po wyjęciu ze strąków, ponieważ ich skórka nie jest jeszcze zbyt twarda. Ponadto w skórce bobu znajduje się najwięcej witamin. Bób można także ugotować na parze lub w lekko osolonej wodzie. Niestety, tradycyjne gotowanie powoduje utratę ok. 40 procent zawartych w bobie witamin i minerałów. Stosowany do zup, sałatek oraz jako przekąska.

UWAGA: Bób nie dla każdego
Według zaleceń Instytutu Żywności i Żywienia kobieta ciężarna (szczególnie w II trymestrze) powinna spożywać dziennie 450 mikrogramów kwasu foliowego. Witamina B9 bierze bowiem udział w procesie wzrostu i rozwoju nowych komórek, a tym samym może zapobiec wystąpieniu ciężkich wad rozwojowych u płodu. 100 g świeżych ziaren bobu zawiera aż 423 mikrogramy tej cennej witaminy, w związku z czym pokrywa aż 106% dziennego zapotrzebowania na kwas foliowy.

Nie poleca się bobu kobietom z cukrzycą ciążową, ponieważ indeks glikemiczny gotowanego bobu jest wysoki i wynosi aż 80 (IG surowego bobu = 40), w związku z tym bób stanowi zbyt duże obciążenie dla chorej trzustki. Z tych samych powodów nie powinni spożywać go diabetycy.
Bób nie jest polecany osobom cierpiącym na dnę moczanową ze względu na obecność składników purynowych, które przyczyniają się do powstawania kamieni szczawianowych w nerkach.
Bobu powinny unikać osoby mające problemy z układem pokarmowym, ponieważ powoduje wzdęcia i nadmierną fermentację w jelitach. Wzdęcia i gazy są wywołane przez oligosacharydy, które nie są trawione ani rozkładane przez bakterie jelitowe. Możesz jednak uniknąć problemów żołądkowych, odpowiednio gotując ziarna.
Ponadto bób może sporadycznie powodować poważne reakcje alergiczne. Do wystąpienia objawów chorobowych po spożyciu bobu dochodzi zazwyczaj u osób cierpiących na fawizm (tzw. chorobę fasolową) – genetycznie uwarunkowaną chorobę związaną z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej (enzymu G6PD).